Mitt Romney in 2002 als baas van de Salt Lake City-games tijdens de opening (bron: Uncleweed)
Het liep echter heel anders.
De reis van een week, die Romney langs Groot Brittannië, Israël en Polen zou voeren was al tot mislukken gedoemd voordat hij zijn thuisland had verlaten. Op de vraag van een verslaggever naar de Olympische Spelen in Londen kon Romney zich niet inhouden en weidde hij uit over hoe goed hij het zelf als baas van de Salt Lake City-spelen in 2002 had gedaan, ondanks allerlei problemen. Hij voegde eraan toe dat ook de Britten duidelijk nog wat problemen op te lossen hadden.
Die toevoeging had hij beter kunnen laten. Hoewel ontegenzeggelijk waar (een week voor de Spelen was het park nog niet af en het leger moest worden ingezet om de veiligheid te bewaken) hield Romney geen rekening met de Britse boulevardpers. Deze durft sinds het afluisterschandaal bijna niet meer over binnenlandse beroemdheden te berichten, maar een bezoekende presidentskandidaat van de andere kant van de grote plas, dat kan natuurlijk prima.
Zie hier de oorzaak van een serie grote krantenkoppen waarin werd gesteld dat Romney geen vertrouwen had in de Britse organisatie. Burgemeester van Londen Boris Johnson gebruikte de opmerkingen van Mitt Romney in zijn opzwepende speech en premier David Cameron zei dat de Britten het zich ook eenvoudig hadden kunnen maken door de spelen “in the middle of nowhere” (Salt Lake City dus) te houden. Nu is dat allemaal niet zo erg, Britten mogen immers niet stemmen in november, maar de Amerikaanse media namen het over en zo domineerde Romney dagenlang het nieuws op weinig positieve wijze. Kort en goed, in plaats van de mooie plaatjes en een herinnering aan het succesverhaal van Romney als baas van de Salt Lake City-spelen, een “public relations disaster”.
Door de komkommertijd en de ongeschreven regel dat presidentskandidaten op buitenlandse bodem geen kritiek hebben op de eigen regering kon de Romney-campagne weinig anders doen dan de storm uitzitten en hopen op beter weer.
Dat zat er niet echt meer in tijdens het Britse deel van de trip, maar op de volgende stop, Israël, ging het een stuk beter. Romney kent de Israëlische premier Netanyahu al decennia (ze werkten samen als consultants in Boston in de jaren 80) en de Israëli’s gebruikten Romney met veel plezier om president Obama een meer pro-Israëlische houding in te laten nemen uit angst de steun van Joodse kiezers te verliezen. Volop ruimte voor ongenuanceerde uitspraken (zo stelde Romney dat de Amerikaanse ambassade naar Jerusalem moet verhuizen aangezien dat de hoofdstad van Israël is, maar de Palestijnen, die de stad ook als hun hoofdstad beschouwen, zijn het daar niet echt mee eens) en schouderklopjes dus. Overigens stemmen de Joodse kiezers in de VS in merendeel op Obama, maar ook de conservatieven zijn dol op een ferm pro-Israël standpunt, en die werden uitstekend bediend.
Het laatste deel van de Europese reis van Romney vond afgelopen weekend plaats in Polen, waar Romney de strijd tegen het communisme herdacht en voormalig vrijheidsstrijder en president van Polen Lech Walesa ontmoette, die desgevraagd meldde dat hij Romney steunde. Zo is de trip na een desastreus begin toch nog goed geëindigd.
Lees ook:Israël staat weer met beide benen op de grond
Lees ook:McCain in de problemen door 95-jarige moeder
Lees ook:Nieuwe ‘sportieve’ commercial Romney
Lees ook:Amerikaanse skiërs maken gouden belofte waar
Lees ook:Verbergt het Witte Huis premier Netanyahu?