Michelle Obama, Bill Clinton en Barack Obama tijdens hun conventiespeech
De aftrap van de “grote drie” avond-toespraken was aan first lady Michelle Obama. Hoewel “de vrouw van” de kandidaat natuurlijk niet op het stembiljet staat is het al een aantal jaren gebruikelijk dat deze wordt ingezet om de persoonlijke kant van de kandidaat te belichten. Zo sprak Ann Romney vorige week uitgebreid over de persoonlijkheid van echtgenoot Mitt en hun gezamenlijke gezinsleven. Michelle Obama is ondertussen een ervaren spreker en dat was ook goed te zien, ze sprak met groot gemak over haar geschiedenis, hun gezinsleven en de persoonlijke ervaringen van drie en een half jaar in het Witte Huis. Louter positieve recensies waren haar deel.
Tot de volgende dag tenminste, want toen sprak niemand meer over de toespraak van Michelle. Het was namelijk de avond van Bill Clinton, de laatste Democratische president die herkozen werd. Clinton was door zijn grote populariteit en “klik” met de blanke middenklasse gevraagd om de belangrijkste toespraak te geven, en daar maakte hij dankbaar gebruik van. Toen journalisten van tevoren aan Hillary Clinton, die tijdens de toespraak op reis was in Oost-Timor, vroegen wat ze vond van de reeds vrijgegeven spreektekst, antwoordde ze dat ze liever wachtte op de uitgesproken tekst. En met recht. Clinton sprak ruim 50 minuten (wat eigenlijk veel te lang is) en week tijdens grote delen van zijn monoloog af van de spreektekst. Hij ging ruim over de eindtijd van 11 uur (waarop de tv-zenders hun series zouden vervolgen) heen, maar geen enkel station piekerde er ook maar over om voordat de toepspraak afgelopen was de uitzending te onderbreken.
Kort en goed bewees Bill Clinton maar weer eens waarom hij wellicht de meest getalenteerde politicus is van de afgelopen decennia, hij pakte het publiek volledig in. In een spreekstijl die zo’n beetje het midden hield tussen professor, actievoerder en “eminence grise”, wist hij de Amerikanen haarfijn uit te leggen waarom ze vier jaar geleden ook alweer op Barack Obama hadden gestemd en dat ook in december weer moeten doen. De reacties waren van links tot rechts dan ook lyrisch, en commentaren dat dit de beste toespraak was sinds Martin Luther King jr. zijn “I have a dream” uitsprak waren niet van de lucht. Er zijn nog geen peilingen gedaan, maar mogelijk heeft Clinton in zijn eentje een paar extra procentpunten steun voor de herverkiezing van president Obama bewerkstelligd.
Toen op donderdag dan eindelijk de President zelf aan de beurt was sprak men al over het risico dat het fantastische voorprogramma de hoofdact alleen maar in de schaduw kon zetten. Dit bleek mee te vallen. Obama sprak weliswaar lang niet zo eloquent als hij bij eerdere gelegenheden deed, en zijn toespraak was niet te vergelijken met die van Bill Clinton een avond eerder. Hij hield echter wel een helder, sober en degelijk verhaal dat de toets der kritiek glansrijk zou moeten kunnen doorstaan.
De eindoordelen lijken er voorlopig op te wijzen dat de rimpelloze Democratische conventie de voorsprong van Obama op Romney alleen maar zal vergroten en dat het dus alles heeft gebracht dat menselijkerwijs mogelijk was; een week durende herinnering aan de magie van de Obama-campagne uit 2008.
Zie hieronder de volledige toespraak van Bill Clinton:
Lees ook:Ook het Witte Huis viert moederdag
Lees ook:President Obama’s speech in Fort Hood
Lees ook:Clint Eastwood steelt show met bizarre speech
Lees ook:Michelle Obama: stop met twijfelen, start met dromen
Lees ook:‘Schietpartij Tucson ommekeer voor president’